بیش از ۵۰۰۰ هزار زبان در سراسر جهان صحبت می شود که نشان دهنده تنوع زیاد زبان های جهان است اما همچنین می تواند اذیت کننده نیز باشد. ما باید با این واقعیت که نمی توانیم به دلیل موانع زبانی با بیشتر مردم در سراسر دنیا ارتباط برقرار کنیم، کنار بیاییم. زبان، چه گفتاری باشد یا نوشتاری، ابزاری برای برقراری ارتباط است. اما این ابزار ارتباطی، زمانی می تواند شکاف ارتباطی ایجاد کند که دو نفر زبان مشترکی ندارند.

در گذشته تلاش هایی برای استفاده از زبان های گفتاری به منظور عبور از این موانع وجود داشته است که به افراد اجازه می داد مکالمات ساده ای داشته باشند اما اکثر آنها شکست خوردند.

به دلیل جهانی شدن، تقاضا برای زبانی استاندارد در همه جوامع بین الممللی احساس شد. زبان انگلیسی کم و بیش به عنوان زبان گفتاری و نوشتاری بین المللی شناخته می شود اما با این وجود، زبان اشاره ای نیز وجود دارد که زبان اشاره بین المللی است و به طور مرتب مورد استفاده قرار می گیرد.   

آیا زبان اشاره ای مطابق با زبان انگلیسی وجود دارد

وقتی از زبان انگلیسی به عنوان یک زبان بین المللی در جوامع جهانی استفاده می کنیم، طبیعی است که این سؤال مطرح شود که آیا زبان اشاره انگلیسی نیز وجود دارد که در جوامع جهانی برای ناشنوایان استفاده شود؟

درک این نکته ضروری است که زبان های اشاره مستقل از زبان های گفتاری است و ریشه های جداگانه خود را دارند. برای مثال زبان اشاره آمریکایی (ASL) و زبان اشاره انگلیسی (BSL) هر دو برای بیان حروف و کلمات انگلیسی استفاده می شوند اما کاملاً متفاوت از یکدیگر هستند.جواب سؤال مطرح شده به طور خلاصه، خیر می باشد و هیچ زبان اشاره ای معادل زبان انگلیسی گفتاری وجود ندارد.

 نیاز به زبان اشاره استاندارد بین المللی

جهان نه تنها برای شنوایان بلکه برای ناشنوایان نیز هر روز در حال کوچک شدن است. سازمان های بین المللی مانند فدراسیون جهانی ناشنوایان (WFD) وجود دارند. رویدادهای بین المللی مانند روز جهانی شنوایی، المپیک ناشنوایان و غیره در حال برگزاری هستند. ناشنوایان زیادی از سراسر جهان در حال مسافرت هستند و در رویدادهای بین المللی مختلفی شرکت می کنند. بنابراین، یک زبان اشاره استاندارد شده مورد نیاز می باشد تا افراد ناشنوا از سراسر جهان بتوانند مؤثرتر با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

توجه داشته باشید که توسعه زبان اشاره استاندارد به معنای همگن سازی همه زبان های اشاره در سرارسر جهان نیست و همانند زبان های گفتاری، هر زبان اشاره خاص و جداگانه است و جنبه فرهنگی منطقه ای که در آن توسعه یافته است را نشان می دهد.

تاریخچه و توسعه زبان اشاره بین المللی

اولین گزارش اثبات شده از ناشنوایان با استفاده از شیوه ارتباطی بین المللی را می توان در سال ۱۹۲۴ در جریان بازی های بین المللی ناشنوایان که امروزه به عنوان المپیک ناشنوایان شناخته می شود، جستجو کرد. در دهه ۱۹۷۰، انجمن ناشنوایان بریتانیا تلاش برای ایجاد علائم استاندارد را آغاز کرد. مجموعه ای از علائم استاندارد به نام Gestuno (متشکل از کلمه ”gesture” به معنای ”ژست“ و “uno” ، یک کلمه اسپانیایی به معنی ”یک“) را برای استفاده در جلسات فدراسیون جهانی ناشنوایان و سایر جوامع بین المللی ایجاد کرد و کتابی چاپ شد که دارای ۱۵۰۰ علامت برای استفاده مردم بود که این مجموعه علائم به طور گسترده پذیرفته نشدند.

هنوز هیچ زبان اشاره ای به عنوان یک زبان جهانی استاندارد شده مناسب توسعه نیافته است. اما زبان اشاره بین المللی (IS)، یک زبان اشاره پیجین (pidgin) به عنوان زبان بین المللی ناشنوایان در نظر گرفته می شود که به طور رسمی در طول رویدادهای بین المللی و همچنین به صورت غیر رسمی توسط مسافران بین المللی ناشنوا مورد استفاده قرار می گیرد.

زبان پیجین بدان معناست که توسط افرادی که سعی در برقراری ارتباط بین زبان ها دارند توسعه یافته اند و به پیچیدگی یک زبان کامل نیستند. پیجین ها زمانی شکل می گیرند که دو گروه از افرادی که به زبان های مختلف صحبت می کنند سعی می کنند ارتباط برقرار کنند و تمایل به ارتباط اولیه و ابتدایی دارند. هر چند زیبان اشاره بین المللی فقط یک پیجین نیست، چرا که به آن زبان کمکی بین المللی نیز گفته می شود.

آموزش زبان اشاره بین المللی به اشخاصی که در از قبل هیچ زبان اشاره ای ملی را بلد نباشد، واقعاً دشوار است. هر کسی که علاقمند به یادگیری زبان اشاره بین المللی است باید با تعدادی از زبان های اشاره و سبک های مختلف نشانه ها مواجه شده باشد.

در حال حاضر، هیچ زبان اشاره بین المللی وجود ندارد که بتواند توسط ناشنوایان در سراسر جهان استفاده شود. زبان اشاره بین المللی (IS) فقط یک زبان پیجین یا یک زبان کمکی است که در حال حاضر برای پر کردن شکاف زبانی بین امضا کنندگان مناطق مختلف و قومیت مورد استفاده قرار می گیرد.

زبان کمکی بین المللی

یک زبان کمکی بین المللی، یک زبان به معنای استفاده براساس هر نام در سطح بین المللی است. این زبانی نیست که کسی به صورت مادرزادی به آن سخن بگوید اما در حالت ایده آل، همه آن را به عنوان زبان دوم یاد می گیرند تا همه بتوانند ارتباط برقرار کنند. زبانهای کمکی بین المللی معمولاً ساده تر از زبانهای معمولی هستند، بنابراین یادگیری آنها آسان تر است به این معنی که آنها فاقد واژگان گسترده زبانهای دیگر هستند.

مشهورترین مثال گفتاری اسپرانتو (Esperanto) است که توسط یک پزشک لهستانی با امید ارتباط مردم در سراسر جهان از طریق زبان ایجاد شده است. علیرغم کشش اولیه و اجتماع ماندگار فداکاران ، اسپرانتو هرگز به سطحی که برای آن در نظر گرفته شده بود نرسید. این امر زبان اشاره بین المللی را بسیار جالب تر می کند، زیرا این یک نمونه واقعی از یک زبان کمکی بین المللی است که فراتر از گروه های زبانی است.

جمع بندی

در میان افرادی که به زبان اشاره آشنایی ندارند، هنوز تعدادی از این اشکال کلمات به صورت فراگیر وجود دارد. برخی معتقدند زبان اشاره به اندازه زبان های گفتاری پیشرفته نیست که اشتباه فکر می کنند و برخی دیگر فکر می کنند همه زبان های اشاره یکسان است که قطعاً اشتباه می کنند. حتی افرادی ممکن است از خود این سؤال را بپرسند که چرا مردم فقط علامت بین المللی را توسعه نمی دهند تا همه مردم جهان دائماً از آن استفاده کنند. اما این شبیه این است که بدانید چرا همه گویندگان از همه زبانها فقط یک زبان را برای صحبت انتخاب نمی کنند.

زبان بخش مهمی از هویت فرد است و در حالی که شرایط مختلفی باعث شده زبانهای اشاره بسیار کمتر از زبانهای رسمی به رسمیت شناخته شوند، عمدتاً به این دلیل که زبانهای گفتاری از همراهی زبانهای نوشتاری سود می برند، که این بخش مهمی از سازماندهی جامعه جهانی ناشنوایان است. زبان اشاره بین المللی یک پیشرفت زبانی جذاب است و نشان می دهد که هنوز چقدر راه برای یادگیری زبان انسان باقی مانده است.